En dat is het, een moestuin is therapeutisch in zijn rust als
alles lekker groeit, maar dan begint het ijverige verwerken. De makkelijkste
variant was bessen op wodka, die ik mij al zag verorberen op een koude
winteravond. Veel weet ik niet van het volkstuinleven, maar ik hoorde wel, dat
de tuinders veel uitwisselden, zowel zaden als kennis.
De volkstuin dateert uit de tijd dat arbeiders een stukje
land kregen om hun eigen groenten te verbouwen en ze liggen vaak in
randgebieden. Omdat het gemeentelijke grond in stedelijk gebied betreft, worden
volkstuincomplexen bedreigd met opheffing of verplaatst naar nieuwe
randgebieden.
Stadslandbouw wordt zowel individueel, bijvoorbeeld het tomatenplantje op het balkon, of in groepen beoefend. Saaie bitumen daken worden omgetoverd tot groene oases. Deze daken werken mee aan waterretentie. En stukjes braakliggende grond worden omgezet in buurttuinen, waar gezamenlijk aan de oogst wordt gewerkt. Nu grondverkoop in steden stil ligt, staan gemeenten toe dat de burgers tijdelijk de gronden te nutte maken.
Dus nu de waarde van de grond daalt, wordt agrarische
bewerking weer binnen de stedelijke grenzen toegelaten. Ik denk dat er een
veelvoud van oorzaken is, dat mensen hun eigen groenten gaan verbouwen: nl.
financiële, zoals de oorspronkelijke drijfveer achter de volkstuin; sociale,
het verbindt mensen uit een buurt en de buurt knapt op door het groen; ideële,
het willen beperken van de uitstoot van gassen bij het vervoer van groenten, en
de terugkeer naar smaakvolle groenten.
Is dit een uitloper van het individualisme of juist een
teken dat mensen weer samen willen werken om kwaliteit te behalen en weer grip
willen krijgen op hun voeding? Ik ga voor het laatste en daarbij positieve
bijwerking van de tanende grondverkoop, waarbij de burger weer betrokken wil
zijn bij zijn eigen omgeving.
Clairette Gitz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten