Stilte

De openbare ruimte is van iedereen, zelden hoor je er de stilte. Nu met het WK voetbal is de dwang van de massa extra voelbaar. Een Nederlands doelpunt betekent een massale ontlading van spanning die met geluid de lucht in geworpen wordt. Ik stelde mij voor dat je ligt te sterven of doodziek bent, teruggeworpen op jezelf en dat je dan wakker geschud wordt door massaal gejuich. 

Mijn woon- en werkplek is in de buurt van een HBO-school en een studentenflat. Ook deze leeftijdsgroep vindt het doodnormaal dat er met een megafoon slapende studenten gewekt worden om half 8 ’s ochtends op het kampeerveldje ernaast en er vervolgens keiharde muziek de wereld in dendert. Feesten midden in de week bij de studentenflat brengen zelfs de aarde in trilling door overmatige bassen en mega decibels. Je zal maar een baby hebben die ligt te slapen. Bij de bejaardenflat ernaast zullen de ouderen hun gehoorapparaat wel uitzetten. En wat te denken van de geluid producerende koelingsapparaten voor de airco’s op warme dagen als alle ramen openstaan, of als je rustig op een bankje van de zon wilt genieten?

Geluid heerst altijd over stilte: geen plek in Nederland waar je geen auto’s hoort. Eigenlijk vind ik dat in een dichtbevolkt land als Nederland er meer aan geluidsreductie hoort te worden gedaan. Voorbeelden hiervan zijn de stilte coupé in de trein, geluidswanden langs snelwegen, geluidsisolatie tussen huizen.

Maar eigenlijk gaat het om beschaving: het gaat om de geluidsbronnen. Waarom worden er nog steeds maar minimale geluidseisen aan autobandengebruik gesteld, krijgen ouders kinderen niet meer stil in de trein en mogen ze gillend door het leven gaan en stellen jongeren hun geluid producerende levenswijze boven de rest van de buurtbewoners?

Dit is een gevolg van de “ikke-ikke en de rest kan stikken” maatschappij, jijzelf als middelpunt van de aarde en niet jijzelf als onderdeel ervan met verantwoordelijkheid voor je omgeving. Kwestie van levenshouding.

 

Clairette Gitz
Gitz Architecten

 

Geloof niet blindelings in onaantastbaarheid registratie intellectuele eigendom

Een fantastische oplossing van namaakkwesties — en een smeuïg verhaal ...

 

Niet meer de ‘bricks’ bepalen de waarde van een onderneming, maar de ideeën, designs, uitvindingen en creaties, beleving, ‘look and feel’, van een klein, simpel gebruiksvoorwerp, via een artistiek schilderij tot een hoogwaardig productieproces. Iedereen inspireert iedereen, of het nu gaat om auteursrecht, merk, octrooi / patent, domeinnaam, handelsnaam, model, design, hoogwaardige technologie, vernieuwend webdesign of innovatie enzovoort enzovoort. Wat de een als ‘diefstal’, ‘namaak’, ‘counterfeit’ of ‘piraterij’ beschouwt, noemt de ander ‘lenen’ en weer een ander ’geïnspireerd door’ of ‘op elkaars schouders gaan staan’.

In de technology draaien bedrijven als Apple en Samsung om elkaar heen wegens octrooi-/patentschending en het gebruiken van elkaars design. In de detailhandel is het aanleunen van een starter tegen de handelsnaam van een ‘oldtimer’ een ware rage. Webdesigners weten meestal wel dat je geen foto’s die je op het web vindt, mag ‘lenen’, maar bij MKB’ers met een CMS staat een foto met andermans auteursrecht/persoonlijkheidsrecht vaak binnen vijf minuten op de site. Handelaren in gebruikte auto’s en auto-onderdelen of autoreparatie/-restauratiebedrijven willen graag de automerken waarin zij gespecialiseerd zijn in hun domeinnaam vermelden.

Een goed voorbeeld van inspiratie door andermans modellen/designs is de schoen(mode). Uit die schoenmode volgt nu een waar gebeurd verhaal. Een designschoenenboetiek – met eigen ontwerpen – benadert ons naar aanleiding van onze gespecialiseerde juridische workshops en columns voor creatieven, o.a. bij KvK en CreatiefZuid. De cliënt kreeg een sommatie van een advocaat: “U verkoopt een designpump die heel erg lijkt op de Europese modelaanvraag van onlangs van mijn cliënt. Dus stop er maar mee!”.

 

Onze cliënt is des duivels: hij produceert dit model al lang, heeft – als rechtgeaard creatief – een broertje dood aan vastleggen en kan dus niet goed bewijzen dat hij ‘eerder’ was. Wij vertellen onze cliënt dat een modelbescherming van een ander voor hem dan een probleem kan zijn en instrueren hem om onderzoek te doen. De wederpartij komt met een foto van ‘haar’ schoen op een beurs in 2014. Dat nodigde uit tot verder grondig onderzoek: het blijkt een beurs uit 2013 te zijn, niet 2014!. Je hebt maximaal een jaar om je model te registreren nadat je het op de beurs laat zien. Dus mail terug: te late registratie en dus ongeldig model. Zo wordt de ogenschijnlijk krachtige, maar unfair verkregen modelbescherming afgestraft. Moraal van dit verhaal: geloof niet zomaar alles wat op papier staat en … zorg dat je zelf het nodige op papier hebt …

Jan Smolders

Dohmen Advocaten - Van idee tot product, wij spreken uw taal en kennen uw recht

Stijlpikkers II

Eerder schreef mijn collega Hub Dohmen een column over het pikken van de stijl van een schilder. Dat mocht van de Hoge Raad: auteursrecht rust niet op een stijl, maar op een werk.

Er is veel weerstand tegen die uitspraak; de work-around is dus dat rechters onderdelen van het werk waarvan een ander de stijl heeft overgenomen auteursrechtelijk beschermd gaan benoemen … Meubeldesigner Piet Hein Eek was een kort geding gestart tegen iemand die bij Piet Hein Eek tot circa 1999 als timmerman in dienst was geweest. De timmerman was vervolgens voor zichzelf aan het timmeren geslagen en bood op zijn website meubels aan waarvan de stijl gekopieerd was van Piet Hein Eek. Een ronde tafel van de timmerman had een blad in dezelfde stijl als een rechthoekige tafel van Piet Hein Eek. Ronde tafel versus rechthoekige tafel. Desondanks concludeerde de rechter tot auteursrechtinbreuk: “Ook als een tafel met deze typische kenmerken in een andere vorm wordt gemaakt, dan nog behoudt deze het eigen oorspronkelijk karakter en het persoonlijke stempel van de maker.”.

Een verbod is een uitkomst waar ik mee kan leven, gelet op het feit dat de timmerman in dienst was geweest bij Piet Hein Eek. Een verbod op grond van auteursrechtinbreuk niet. De motivering is mijns inziens een doelredenering. Met een andere redenering had een zelfde resultaat kunnen worden bereikt.

Behalve het auteursrecht bestaat er namelijk ook zoiets als “onrechtmatige daad”. Zoals mijn collega Hub Dohmen al schreef:  “Slechts onder omstandigheden, zegt de Hoge Raad, is het nabootsen van een stijl onrechtmatig. Wanneer dat het geval is, zal toekomstige jurisprudentie moeten uitwijzen. Zelf denk ik bijvoorbeeld aan een eerdere zakelijke relatie tussen creatieveling en stijlnabootser, waarbij de nabootser alle tips en trucs heeft kunnen afkijken.”. Nu was er dan eindelijk een keer zo’n situatie (ex-werknemer), gebruikt de rechter die uitweg niet….

De vraag is of deze rechter een zelfde vonnis had afgegeven als de timmerman geen ex-werknemer was geweest van Piet Hein Eek. Vraag is ook wat een bodemrechter of hogerberoeprechter met een uitspraak als deze doet. De toekomst zal het leren.

JanSmolders

 

Dohmen Advocaten  - Van idee tot product, wij spreken uw taal en kennen uw recht

 

 

Stadslandbouw versus volkstuin

Vorig jaar in het oogstseizoen mailde een vriendin rond, dat ze hulp nodig had bij de oogst van haar bessen uit haar volkstuin. Ik ben dol op bessen dus meldde mij aan, maar ik bleek de enige. Ik ben aan het werk gegaan en ging naar huis met bakken vol met allerlei soorten bessen plus nog jam van het jaar ervoor.
 

En dat is het, een moestuin is therapeutisch in zijn rust als alles lekker groeit, maar dan begint het ijverige verwerken. De makkelijkste variant was bessen op wodka, die ik mij al zag verorberen op een koude winteravond. Veel weet ik niet van het volkstuinleven, maar ik hoorde wel, dat de tuinders veel uitwisselden, zowel zaden als kennis.

De volkstuin dateert uit de tijd dat arbeiders een stukje land kregen om hun eigen groenten te verbouwen en ze liggen vaak in randgebieden. Omdat het gemeentelijke grond in stedelijk gebied betreft, worden volkstuincomplexen bedreigd met opheffing of verplaatst naar nieuwe randgebieden.

Stadslandbouw wordt zowel individueel, bijvoorbeeld het tomatenplantje op het balkon, of in groepen beoefend. Saaie bitumen daken worden omgetoverd tot groene oases. Deze daken werken mee aan waterretentie. En stukjes braakliggende grond worden omgezet in buurttuinen, waar gezamenlijk aan de oogst wordt gewerkt. Nu grondverkoop in steden stil ligt, staan gemeenten toe dat de burgers tijdelijk de gronden te nutte maken.

Dus nu de waarde van de grond daalt, wordt agrarische bewerking weer binnen de stedelijke grenzen toegelaten. Ik denk dat er een veelvoud van oorzaken is, dat mensen hun eigen groenten gaan verbouwen: nl. financiële, zoals de oorspronkelijke drijfveer achter de volkstuin; sociale, het verbindt mensen uit een buurt en de buurt knapt op door het groen; ideële, het willen beperken van de uitstoot van gassen bij het vervoer van groenten, en de terugkeer naar smaakvolle groenten.

Is dit een uitloper van het individualisme of juist een teken dat mensen weer samen willen werken om kwaliteit te behalen en weer grip willen krijgen op hun voeding? Ik ga voor het laatste en daarbij positieve bijwerking van de tanende grondverkoop, waarbij de burger weer betrokken wil zijn bij zijn eigen omgeving.

 

Clairette Gitz

Gitz Architecten

 

Ook ‘echte’ designers moeten creatief blijven …

Even ter herinnering:de heer Louboutin is designer van, zoals u allen weet, dure damesschoenen met rode zolen; een ‘echte’, beroemde designer dus ... Louboutin had die rode zool beschermd als merk. Van Haren verkocht vorig jaar ook damesschoenen met rode zolen. Louboutin sprong er boven op en won de rechtszaak wegens merkinbreuk. In een eerdere column maakte ik al bezwaar tegen die uitspraak, omdat daardoor onterecht een onderdeel van een schoen — de (rode) zool — eeuwigdurend gemonopoliseerd werd.

Een Belgische rechter zag dat ook zo. In een zaak die speelde tussen Louboutin en een Belgische ‘inbreukmaker’ heeft de rechter het ‘rode-zolenmerk’ van Louboutin namelijk vernietigd. Natúúrlijk, zegt de rechter, kun je een bepaalde vorm als merk beschermen; dat kan echter niet als die vorm beslissend is voor de esthetische aantrekkelijkheid en dus voor de marktwaarde van het product. Dan helpt het Louboutin niet echt als de rechter heeft gelezen dat Louboutins schoen met rode zool is verkozen tot meest sexy schoen van 2012 en een koopster verklaart dat ze nooit zoveel geld had uitgegeven aan een paar schoenen als er geen rode zolen onder hadden gezeten ... En, ja, schrijft de rechter fijntjes: rode zolen blijken al geruime tijd gangbaar te zijn voor damesschoenen, dus zo onderscheidend is het allemaal niet meer! Tja, meneer Louboutin: streep door je merk (voor de hele Benelux), weer creatief worden en iets nieuws bedenken! Máár … en ik ben niet voor niets advocaat …: Louboutin kan nog bezwaar maken tegen deze uitspraak en het zou me niet verbazen als hij dat doet bij zo’n schoen als kaskraker.

De rechter was er al ‘klaar mee’, maar geeft ons allen toch nog een gratis college. Een merk is een herkenningsteken van welke onderneming iets afkomstig is. Een Coca Colaflesje is ook beschermd als vormmerk, maar wat verkocht wordt is de inhoud. Als vormmerk en wat verkocht wordt één zijn, zoals de schoen met rode zool, ziet de consument dat niet als herkenningsteken, tenzij je de eerste bent die die vorm toepast. In de woorden van de rechter: als dat teken “op significante wijze afwijkt van de norm of van wat in de betrokken sector gangbaar is”.

Moederdagtip: binnenkort kunt u waarschijnlijk weer rode zolen bij Van Haren kopen.

mr. Hub Dohmen.

Dohmen Advocaten - Van idee tot product, wij spreken uw taal en kennen uw recht

Uw design beschermen tegen diefstal

Origineel design is het kapitaal van de designer en de bescherming ervan beschermt — dus — het voortbestaan van de onderneming van de designer. Dat beschermen kan met een zogenoemde ‘modelbescherming’, waarbij met ‘model’ zowel een twee- als een driedimensionaal ontwerp wordt bedoeld.

Sinds kort kunt u bij het Benelux Bureau Intellectuele Eigendom online uw model deponeren (registreren). Voor de kosten hoeft u het niet te laten. Foto of tekening uploaden en u bent (zolang u de taxen betaalt) vijfentwintig jaar lang beschermd tegen mensen die uw model stelen.

Wacht niet te lang met registratie, want een model moet “nieuw” zijn om het te kunnen registreren. U heeft weliswaar een jaar respijt, maar in dat jaar kan een ander snel uw model registreren en dan heeft u er toch een probleem bij (u moet dan het depot opeisen).

Als u niet registreert, heeft u slechts drie jaar lang de Europese bescherming tegen één-op-één kopieën, al hebben sommige rechters de neiging de bescherming uit te breiden naar “lijkt op”; vertrouw daar echter niet op. Bovendien heeft u zonder inschrijving mogelijk een probleem om te bewijzen dat u eerst was.

Jan Smolders

 

Dohmen Advocaten - Van idee tot product, wij spreken uw taal en kennen uw recht

Linkedin - Jan Smolders

Columns

Het scheiden van zorg en wonen

                         
Het moment nadert dat wonen en zorg gescheiden worden, het is een middel om de zorg betaalbaar te houden. Onder “de zorg” wordt niet alleen het directe zorgen verstaan, waar de mensen met hart en ziel voor gaan, die het in de praktijk brengen, er zit ook veel management bij, die van dat potje “zorg” betaald wordt. En hoe dat potje “zorg” betaald wordt is ook voor iedereen anders en afhankelijk van inkomen en vermogen.

De hoeveelheid zorg wordt bepaald n.a.v. een indicatie, die door een groep professionele mensen wordt vastgesteld van (huis)artsen tot casemanagers. Het is een wereld die zich pas opent als je er noodgedwongen je entree maakt, omdat een familie lid zorg behoeft, bijvoorbeeld een ouder. Een scala van keuzes is mogelijk: verzorging in de vertrouwde woonomgeving, een “mantelzorgwoning” in je tuin laten plaatsen, een ouder in huis nemen, het verzorgingstehuis.

De participatiemaatschappij dwingt mensen weer de zorg voor elkaar op zich te nemen. Dat klinkt heel sociaal, maar dat is het vanwege allerlei sociaal -culturele redenen niet, want het is geen keuze, maar het wordt een noodzaak, die vrouwen wederom in een economische achterstandspositie dwingen. Dus een ouder in huis nemen of in een tuinhuis onder brengen is eigenlijk geen optie.

Het blijft een emotioneel moment om een oudere weg te halen uit de vertrouwde omgeving. Maar een oudere in de vertrouwde omgeving laten vergt heel veel aanpassingen en zorgtijd en kansen op ongelukken. Dat is het dilemma.

Wat is de achterliggende reden dat gebouwen afgeschreven worden, waar ouderen graag zouden willen blijven wonen? Waar gaat het heen als er niet meer genoeg locaties zijn waar ouderen verzorgd kunnen worden? Ik denk dat het beter is tehuizen te houden met gelijkgestemden of “gelijk-ontwikkelden” wat betreft zorgbehoefte, geestelijk of lichamelijk en dat ouderen er het beste heen kunnen gaan, wanneer ze zich nog bewust zijn van hun nieuwe omgeving. Dan kunnen ze nog wennen, aanpassen en genieten van de sociale contacten.

De lange wachtlijsten veroorzaken veel ellende hoor ik om mij heen. Er ontstaat op deze manier wederom een kloof tussen arm en rijk. Rijken die veel zorg in kunnen kopen plus een betere woonomgeving en de armeren met een basiszorgarrangement in een geringere woonomgeving. Het is nu nog niet zichtbaar maar het beweegt zich in deze richting. Want het is onduidelijk hoe het zorgaanbod zich op de vrije markt gaat ontwikkelen, maar de manier waarop het nu is ingezet zal zeker een groot verschil in zorg veroorzaken tussen arm en rijk.

Clairette Gitz

Gitz Architecten