Een beeld zegt meer dan duizend woorden

Als tekstschrijver krijg ik regelmatig de vraag of ik ook een foto kan maken van mijn interviewkandidaten. Natuurlijk kan ik even een kiekje schieten, maar dat doet afbreuk aan mijn werk voor een pakkende tekst. Als ik het doe, wil ik het goed doen. Onder dat motto volgde ik de afgelopen maanden een basisopleiding fotografie aan de Fotovakschool. Inspirerend en prikkelend, want je leert op een heel andere manier kijken. Trots naar de les met een prachtplaat, waar je na de feedback denkt: goh, zo geweldig was ‘ie dus niet… Slik: dat betekent dus oefenen, oefenen, oefenen. Een op het oog goed gelukte foto kan altijd beter: de compositie krachtiger, de kleuren intenser, het standpunt origineler.

Tegenwoordig mag steeds vaker mijn camera mee naar een schrijfopdracht. Spannend. Je leert een heel nieuw vak. En dat doe je niet zomaar even. Het onbekende maakte in begin nog een tikje onzeker: klotsende oksels, maar ondertussen met een uitstraling alsof je dit werk al járen doet… Dat verwacht de klant immers ook: een professional die weet wat zij doet. En dankzij de hele uitrustig die je als fotograaf meesleept, zijn de verwachtingen vanzelf hoog. Na de opmerking van een klant: ‘oh, wat een professionele camera, dan moet de foto vanzelf wel mooi worden’, denk ik alleen maar: ‘was het maar zo simpel…’.

Maar wat een energie krijg je ervan om iets nieuws aan te pakken. Het onbekende heeft ook een functie: het wakkert de creativiteit aan. Want voor lang niet alle foto’s heb je een knap snoetje en een schilderachtige setting tot je beschikking. En maar goed ook: het echte leven laten zien, is een veel grotere uitdaging. Als fotograaf laat je zien hoe jij de wereld ziet. Je kiest immers voor een bepaald ‘shot’ of onderwerp, terwijl je bewust andere zaken buiten beeld laat.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden, is de uitdrukking. Voor mij is het een wisselwerking. Ja, een sterk beeld kan veel meer zeggen dan een tekst. Maar de journalist in mij zegt tegelijk ook: een paar treffend gekozen woorden zeggen meer dan tien foto’s. De kunst is om naast een pakkende tekst, een foto te zetten die echt iets toevoegt.

Daphne Doemges-Engelen
Textworld

Ja maar

Charlotte Grips

Doelen voor 2013: baan afronden en volledig zelfstandig als fotograaf werkzaam zijn…..
Resultaat tot nu toe: nog steeds werkzaam in andere baan die me eigenlijk dusdanig veel tijd kost dat ik het bijna niet meer kan combineren met het fotograferen waar ik steeds meer opdrachten voor krijg.

Vragen: Kan ik in deze tijd mijn baan wel opzeggen, is dit wel verstandig? Blijven er het komende jaar nog zo veel opdrachten komen? Hoe kan ik er meer krijgen, zodat ik wel mijn baan op kan zeggen? Hoe krijg ik meer continuïteit in mijn werk en mag ik dat wel verwachten? Moet ik mijn doelen bijstellen en realistischer zijn?

En zo ga ik het laatste kwartaal van 2013 in. De Troonrede is geweest, Algemene Beschouwingen en al met al mag ik nog steeds niet klagen. Ik heb fijn te werken, met het mooiste werk wat er is, maar ik wil meer. En daar zit nu het grootste probleem. Ik maak geen reclame voor mijn bedrijf, adverteer niet, maar heb het van mond tot mond reclame en zo nu en dan eens een kaartje uitdelen. Stel je nou voor dat ik wel reclame zou maken, zou dat dan nog meer werk opleveren? Ik vind het ook zo lastig om een mooi en goed portfolio op te bouwen, voor de ene klant heb je portretten nodig en voor de andere opdrachtgever een serie bedrijfsopnames.

Zelfstandigenaftrek

Nils Schoonhoven

Op het moment dat ik dit schrijf is er volop discussie over de mogelijke afschaffing van de zelfstandigenaftrek. Met de nieuwe belastingplannen van de commissie Van Dijkhuizen staat deze aftrek op de tocht. Mocht dit voorstel doorgaan dan sta ik voor een fikse uitdaging. Samen met duizenden mede-ZZP-ers.

Als zelfstandige onderneem je op eigen risico en kosten. Veranderend beleid is zo'n risico. Omdat het mezelf treft ben ik faliekant tegen de afschaffing. Hoewel het ondernemerschap mij geleerd heeft dat een flexibele en creatieve houding bij verandering vaak meer oplevert dan verzet. Daarbij vind ik dat we allemaal ons steentje mogen bijdragen aan de bezuinigingen. Je gaat mij dan ook niet op het Malieveld tegenkomen met een spandoek. Laat ik het dan maar gelaten over me heen komen? Misschien wel. Maar ik stoor me niet zozeer aan de plannen zelf. Meer stoor ik me over hoe de politiek omgaat met ZZP-ers.

Geld maakt een beetje gelukkig

Charlotte Grips

Waar ik mezelf de laatste tijd op betrap is dat ik bij het aanvaarden van sommige opdrachten, ik direct in gedachten bereken hoeveel tijd ik kwijt ben aan werk en de opdracht uiteindelijk opzal leveren.

Een aantal jaren gelden ben ik gaan fotograferen, omdat ik het fijn vind om mooie beelden te maken. Ook vind ik het heel fijn om te fotograferen voor anderen. Ik werd op een gegeven moment regelmatig gevraagd om een opdracht te doen, dat ik me heb laten inschrijven en er ook geld voor ben gaan vragen. De eeuwige discussie over amateur, en professioneel fotograaf was geopend. Ben je amateur omdat je geen geld vraagt en per definitie een pro omdat je een rekening stuurt? Ook werd ik er op geattendeerd dat ik goede prijzen af moet geven, omdat ik anders of mezelf “uit de markt” prijs of andere fotografen in een raar daglicht zou zetten.

Ik denk dat ik een goed uurtarief heb, waar mijn opdrachtgevers en klanten een mooi “product” voor krijgen. Dat betekent dat vandaag de dag, het maken van foto’s voor mij ook een inkomen is en omdat ik toch uiteindelijk zelfstandig wil rondkomen moet ik mijn inkomen uit de fotografie vergroten.

Toch ik wil mijn eigen inbreng en creativiteit niet uit het oog verliezen, wat ik een lastige keuze vind, toch professioneel ten opzichte van je opdrachtgever, maar ook je eigen ideeën blijven volgen.

Ook ik vind het fijn om een nieuwe camera te kopen en heb onlangs mijn studio uitgebreid, ja het is wel fijn om te verdienen met het werk wat je het allerliefst doet. Dus doe ik het op mijn manier en ben er dan toch tevreden mee. Geld maakt (een beetje) gelukkig.

Werk met plezier!

Charlotte Grips

Writersblock

Charlotte Grips

Veel te laat lever ik mijn 2-maandelijkse column aan bij de KvK. Ik baal er van, verkeerde datum opgeschreven en nu toch nog de mogelijkheid om een stukje in te leveren. Ik wilde geen week meer wachten, maar waar schrijf ik deze keer over. Mijn stukje heeft al diverse titels gehad, maar ik weet het gewoon niet.

Ik heb afgelopen maand mijn eerste opdracht in het buitenland gehad, dat was echt fantastisch en wie weet wat daar nog uit voortvloeit, maar ik wil me daar niet op blindstaren dus focus ik me op mijn lopende zaken in het Nederlandse.

Barstensvol ideeën en plannen, aanvragen en projecten, maar wat leveren ze me op de lange termijn uiteindelijk op? Kan ik mijn droom waarmaken en uiteindelijk volledig zelfstandig zijn, zonder baantje ernaast te hebben, of moet ik juist dankbaar zijn dat ik dat wel heb, zodat ik nog enige zekerheid heb. Aangezien het nog wel even “crisis” blijft, althans als ik het nieuws mag geloven, maar ik wil daar niet aan vasthouden. Ik wil als fotograaf een naam neerzetten.

Ik heb sinds kort een heus logo, waar ik heel trots op ben. Een aantal samenwerkingsverbanden opgestart met zzp’ers die net zo enthousiast zijn als ik en daar wordt een mens blij van. Gelukkig kruisen er nog mensen mijn pad die ook een doel voor ogen hebben, om meer creativiteit te laten zien en mooie dingen te maken.

Maar waar schrijf ik dan nu over?

Eigenlijk zit ik al dagen te wachten bij de telefoon (die ik zelf ter hand zal moeten nemen in deze) voor die ene superopdracht. De opdracht waarmee ik een statement kan maken, mijn naam kan laten zien. Morgen, morgen pak ik de telefoon. Elke dag is een dag van uitstel, maar ik wil geen afstel, maar ik merk dat ik nog te weinig doe aan “marketing” dus daar moet verandering inkomen, vandaar toch mijn stukje voor Creatief Zuid.

Mijn naam is Charlotte Grips, ik fotografeer en wil graag mooie dingen maken.

Fijne dag!

Belastingzaken en dergelijke

Carlotte Grips

Als kind was ik al erg slecht in het bijhouden van de rest van de klas wat rekenen betreft. Dat is nooit meer goed gekomen.

Toen ik aan mijn opleiding voor fotografie begon heb ik ook eerst mijn boeken op cijfermatigheden nagepluisd en toen ik tot de conclusie kwam dat het wel ging, ben ik er aan begonnen, anders was ik volledig “autodidact” gebleven.

In juli 2007 heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en toen werd alles weer ingewikkeld. 2 Jaar lang heb ik me elk kwartaal sufgeploeterd aan de BTW aangifte. Raakte elke keer mijn inlogcodes kwijt, kortom mijn administratie was om het kort door de bocht te zeggen een zootje.

Eigen werk

Nils Schoonhoven

Je verdient je boterham met werk voor klanten. En je bent gezegend dat je dat kunt doen met je creatieve talent. En toch wringt de schoen daar maar al te vaak. Want voor je klanten of baas zal je concessies moeten doen. En dat is soms best lastig. Juist omdat het creatieve proces vaak persoonlijk en best emotioneel kan zijn.

Binnen een eigen project kun je jezelf en je creativiteit helemaal kwijt. Je hoeft niet te voldoen aan eisen van anderen. Je talent kan er in zegevieren. En je kunt de wereld voor eens en altijd laten zien dat je een ware kunstenaar bent. Het maken van eigen werk is belangrijk voor elke creatieve geest die meer wil en kan dan zijn dagelijkse werk voor anderen. Het inspireert, motiveert en kan zelfs het antwoord zijn op existentialistische vragen. Maar met de oplossing komt ook het probleem, want wanneer en hoe ga je zo’n project in hemelsnaam uitvoeren?

Zo werden bijna al mijn eigen-werk-projecten regelrechte mislukkingen. Omdat ze gewoonweg niet behapbaar waren naast mijn dagelijkse werk. Omdat ik er ongemerkt veel meer eisen aan stelde dan de meest kritische opdrachtgever. En omdat mijn ego mij vertelde dat ik er wel héél veel erkenning voor moest krijgen. Zo strandden er talloze diepgaande foto- en filmprojecten en zelfs een kinderboek. En telkens bleef ik achter met een gevoel dat ik mijn talenten zo echt niet benutte en mijn kostbare tijd verspilde.