 |
Clairette Gitz |
Plots beland je dan in “Zorgland” met zorgtaal (met een eigen jargon: b.v. bukmoment of “bagsters”) en casemanagers, (een mens wordt een case, een geval), specialisten, (ik zag 5 verschillende geriaters voor 1 persoon,) overbelaste huisarts-receptionisten, die getraind lijken in afpoeieren, de huisarts, (gaat over medicatie niet over zorg), artsen in opleiding, thuis-zorgers, (elke dag verschillende), huishoudelijke hulpen, (ook aanvankelijk steeds verschillende), wat mag wie doen, wijkverpleegsters, thuisprikken door 2 verschillende diensten, ambulance personeel, 1e hulpposten, huisartsenposten voor weekend en ‘s-nachts, alarmering mogelijkheden, een zak voor een week met 7 opwarmmaaltijden, lijstjes, die hiervoor moeten worden ingevuld, mantelzorg, WMO en AWBZ en alle op tilt zijnde veranderingen en wachtlijsten. Een ouder van mij behoeft n.l. hulp, zoals vele nog thuiswonende ouderen.
Zoek uw weg in het Zorgland-proces en thuiswoon-land en krijg reorganisatie kriebels. Maar waar te beginnen en ook de zorg is in transitie, dus lijk je iets te begrijpen, binnenkort is het weer anders. Drempels, die te hoog zijn voor rollators, deuren die te zwaar zijn bij entrees van de flat, het spiegelgladde betonvlak bij de lift waar ze op uitgleed en op haar hoofd viel. Er bestaan thuiszorgwinkels, waar je kunt kopen of lenen, wat wordt wel of niet vergoed? Ik heb ook een super-uitvinding ontdekt nl een rollator die je in een handomdraai tot een rolstoel ombouwt, kan ze nog even lopen en daarna zitten, dan kom je nog ergens en blijft ze in beweging, wat goed voor de hersenen is. Maar het ene onderdeel valt onder de AWBZ, het andere onder de WMO, dus hiervoor komt geen vergoeding. Ouderenriksja’s met lage opstap heb ik nog niet ontdekt, dat wordt dus op iets langere afstand, die normaliter te fietsen is, de auto. En parkeren in de stad is geen pretje en op korte afstanden belast je het milieu zwaarder.