woensdag 9 oktober 2013

Zorgland en participatiemaatschappij

positionering
Clairette Gitz
Plots beland je dan in “Zorgland” met zorgtaal (met een eigen jargon: b.v. bukmoment of “bagsters”) en casemanagers, (een mens wordt een case, een geval), specialisten, (ik zag 5 verschillende geriaters voor 1 persoon,) overbelaste huisarts-receptionisten, die getraind lijken in afpoeieren, de huisarts, (gaat over medicatie niet over zorg), artsen in opleiding, thuis-zorgers, (elke dag verschillende), huishoudelijke hulpen, (ook aanvankelijk steeds verschillende), wat mag wie doen, wijkverpleegsters, thuisprikken door 2 verschillende diensten, ambulance personeel, 1e hulpposten, huisartsenposten voor weekend en ‘s-nachts, alarmering mogelijkheden, een zak voor een week met 7 opwarmmaaltijden, lijstjes, die hiervoor moeten worden ingevuld, mantelzorg, WMO en AWBZ en alle op tilt zijnde veranderingen en wachtlijsten. Een ouder van mij behoeft n.l. hulp, zoals vele nog thuiswonende ouderen.

Zoek uw weg in het Zorgland-proces en thuiswoon-land en krijg reorganisatie kriebels. Maar waar te beginnen en ook de zorg is in transitie, dus lijk je iets te begrijpen, binnenkort is het weer anders. Drempels, die te hoog zijn voor rollators, deuren die te zwaar zijn bij entrees van de flat, het spiegelgladde betonvlak bij de lift waar ze op uitgleed en op haar hoofd viel. Er bestaan thuiszorgwinkels, waar je kunt kopen of lenen, wat wordt wel of niet vergoed? Ik heb ook een super-uitvinding ontdekt nl een rollator die je in een handomdraai tot een rolstoel ombouwt, kan ze nog even lopen en daarna zitten, dan kom je nog ergens en blijft ze in beweging, wat goed voor de hersenen is. Maar het ene onderdeel valt onder de AWBZ, het andere onder de WMO, dus hiervoor komt geen vergoeding. Ouderenriksja’s met lage opstap heb ik nog niet ontdekt, dat wordt dus op iets langere afstand, die normaliter te fietsen is, de auto. En parkeren in de stad is geen pretje en op korte afstanden belast je het milieu zwaarder.

Welke onverlaat heeft verzonnen, dat de zorg maar weer bij de familie terecht moet komen en ouderen zolang mogelijk in de thuissituatie moeten blijven met alle angsten en ongelukken, die daar op volgen en de overbelasting van familie? Het dichts bijwonende familielid is altijd de klos, man of vrouw. Zijn er sinds ongeveer 20 jaar crêches en na- en voorschoolse opvang voor (kleine) kinderen , zodat een ieder die wil aan het arbeidsproces kan deelnemen, krijg je plots de mantelzorg op je dak. Er zijn dagopvang mogelijkheden, maar dat is ook niet echt gezellig en interessant, allemaal mensen bij elkaar die niet veel beleven. Zie je Rutten al midden in een debat zeggen: “Sorry mijn moeder is gevallen, ik moet haar even gaan oprapen?”

Mijn moeder was modern voor haar tijd, vond het niet verantwoord veel kinderen op de wereld te zetten en deed dus niet wat meneer pastoor zei, maar nu draai ik in mijn eentje voornamelijk voor alles op en niet ieder mens houdt van of kan zorgen. Haha, participatiemaatschappij: de zwakkeren draaien weer voor de zwakkeren op. Een maatschappij, die geen verantwoordelijkheid neemt voor de zwakkeren tast één van de pijlers van de beschaving aan. Collectieve verantwoordelijkheid kan niet afgeschoven worden op een individu, die daar bij geconfronteerd wordt met een grote hoeveelheid mensen, die met regelen, verslagen en formulieren bezig is en niet met zorg waardoor juist de zorg onbetaalbaar en niet inzichtelijk wordt.

Clairette Gitz
Gitz Architecten

1 opmerking:

  1. Zo leren we 'mantelzorg overkomt je'. Wij zijn er niet op gericht, die lichamelijke beperkingen, de ontmantelende geest en incontinentie.

    Voor mijn vader verplaatste ik de grote wielen van rolstoel verder naar achter en met verhogen van de handvatten had hij een stabiele rollator. Jammer dat niemand bedacht heeft dat ook rolstoelen voorzien moeten zijn van een automatische rem die je bewust ontgrendelt. Inderdaad je bent liever ontwerpend bezig en ziet dat professionele verzorgende met heel veel onpraktische (en onveilige) dingetjes genoegen nemen.

    Toch heb ik persoonlijk in die zorgmomenten voor mijn vader veel voldoening en bijzonder contact gevonden. Uiteindelijk ben ik zelfs blij dat ik die en nog meer leermomenten in de familiezorg gehad heb. In het laatste levensstukje van mijn vrouw kon alle aandacht naar haar en hadden de verzorgende handelingen, 'de mantelzorgmoeilijkheden', een natuurlijk verloop gekregen.

    Mantelzorg overkomt je, meestal in relatie tot je directe naaste, voel je niet alleen slachtoffer van de bezuinigingen. Als ontwerper zie je overal oplossingen waar een ander nog geen probleem ziet. Misschien moeten we daar wat meer mee doen als creatieven. De zorg veiliger, goedkoper en makkelijker maken en met waardering en professionele ondersteuning voor mantelzorgers.

    Ad de Vrieze
    Architect

    BeantwoordenVerwijderen