De kneepjes van het kweken

Daphne Doemges-Engelen

Een moestuin lijkt tegenwoordig wel een hip accessoire. Als je een beetje mee wilt doen in de ecotrend, dan wroet en scharrel je rond op je eigen lapje. En ja. ik heb er ook een. Niet om hip te zijn, maar omdat het nu kan, qua tijd (soms) en plek (veel). Overigens hebben mijn buren hier op het Brabantse platteland al jaren een moestuin, lang voor er sprake was van enige modegril.

Al snel leer ik dat succesvol moestuinieren niet alleen hard werken is, maar ook een kwestie van geduldig wachten. In mijn rijkelijke fantasie groeit de bosui tot het dak van het kweekkasje, maar zo snel gaat het niet. Ik kijk de zaailingen groot. En ja, na een paar weken heb ik sprietjes die in sterk uitvergrootte vorm wel eens een echte bosui zouden kunnen worden. Wat volgt is de transfer van kweekkastje naar volle grond. Open en bloot voor weersinvloeden en dieren die azen op de nog schamele plantjes.

In de moestuin kom je een heel eind met ondernemersvaardigheden als goed plannen, schouders eronder zetten en vooruit denken. Zelfs netwerken is in deze ‘business’ niet vreemd: mijn buurman de moestuinveteraan gaat vol voor exoten als de peperplant, die hij trots deelt. Net als in het ondernemerschap is het ook hier; je gunt elkaar wat.

Tot slot is er het ‘yes’-moment: je ziet je eigen gekweekte bosuistengels opkomen, na weken water geven, bemesten en onkruid wieden. Eigenlijk is het niet veel anders dan een opdracht die vorm krijgt, waar je hard aan werkt en die je naar tevredenheid aflevert. Met geduld en energie bouw je aan een langdurige relatie met opdrachtgevers.

Nu maar hopen dat mijn noeste arbeid op journalistiek vlak niet hetzelfde lot is begaan als de bosui: tijdens 1 geslaagde bbq verslonden en vergeten. Je vraagt je af wat met de overige bosui is gebeurd? Die is door mijn concurrenten verorberd, in dit geval een paar wilde konijnen...

Daphne Doemges-Engelen
Textworld
www.facebook.com/textworldnl